ANG MATANDA AT ANG BATANG PARUPARO

Ang Matanda at ang Batang Paruparo

Rafael Palma

Isang paruparo na may katandaan,

Sa lakad sa mundo ay sanay na sanay;

Palibhasa’y di nasisilaw sa ilaw

Binigyan ang anak ng ganitong aral:

Ang ilaw na iyang maganda sa mata

Na may liwanag nang kahali-halina

Dapat mong layuan, iyo’y palamara,

Pinapatay bawat malapit sa kaniya.

“Ako na rin itong sa pagiging sabik!

Pinangahasan kong sa kaniya’y lumapit,

ang aking napala’y palad ko pang tikis

nasunog ang aking pakpak na lumiit.”

“At kung ako’y itong nahambing sa iba

na di nagkaisip na layuan siya,

disin ako ngayo’y katulad na nila,

nawalan ng buhay at isang patay na.”

Ang pinangaralang anak ay natakot

at pinangako ang kaniyang pagsunod;

ngunit sandali lang. Sa sariling loob

ibinulong-bulong ang ganitong kutob;

“Bakit gayon na lang kahigpit ang bilin

ng ina ko upang lumayo sa ningning?

Diwa’y ibig niyang ikait sa akin

ang sa buong mundo’y ilaw na pang-aliw.”

“Anong pagkaganda ng kaliwanagan!

isang bagay na hindi dapat layuan,

itong matanda ay totoo nga namang

sukdulan ng lahat nitong karuwagan!”

“Akala’y isa nang elepanteng ganid

ang alin mang langaw na lubhang maliit,

at kung ang paningin nila ang manaig

magiging higante ang unanong paslit.”

“Kung ako’y lumapit na nananagano

ay ano ang sama ng mapapala ko?

Kahit na nga niya murahin pa ako

ay sa hindi naman hangal na totoo.”

“Iyang mga iba’y bibigyan ng matwid

sa kanilang gawa ang aking paglapit,

sa pananakali’y di magsisigasig

sa nagniningningang ilaw na marikit.”

Nang unang sandaliy’ walang naramdaman

kundi munting init na wari’y pambuhay,

ito’y siyang nagpapabuyo pang tunay

upang magtiwala’t lumapit sa ilaw.

Natutuwa pa nga’t habang naglalaro

ay lapit nang lapit na di nahihinto

sa isang pag-iwas ay biglang nasulo

tuloy-tuloy siyang sa ningas nalikmo.

Nang unang sandali’y walang naramdaman

kundi munting init na wari’y pambuhay,

ito’y siya pa ngang nagpabuyong tunay

upang magtiwala’t lumapit sa ilaw.

At siya’y hindi na muling makalipad

hanggang sa mamatay ang kahabag-habag,

ang ganyang parusa’y siyang nararapat

sa hindi marunong sumunod na anak.

- Mula sa Diwang Kayumanggi. 1970